Vrijheid is de norm, daarom heb ik soms niet door dat vrijheid mij als een geschenk is gegeven.
Het is alsof mijn vleugels al vanaf het begin op mijn rug waren vastgekleefd. Ik hoefde niet te falen om te kunnen vliegen; ik vloog meteen al. Vrijheid is normaal voor de meeste jongeren, maar eigenlijk zouden we het als iets bijzonders moeten verwoorden.

We weten precies wanneer onze vrijheid wordt afgenomen. Het is alsof iemand zegt dat jij je cadeautje moet terugbrengen.
Maar het is mijn cadeautje.
Wanneer het cadeautje afgepakt wordt, kan je precies beschrijven hoe vrijheid er in levende wijze uitzag.

Het is de vogel die heeft geleerd om in het openbaar vrij te vliegen. Het is de vogel die weet dat vrijheid een heel verhaal achter zich heeft.
Het is de vogel van vrijheid, het is een bijzonder cadeau dat niet iedereen in handen krijgt.

We hebben het vrijheidsideaal in onze harten gekregen, het is ons doorgegeven door degenen waarvan de vleugels van vrijheid vastgebonden zaten in hun harten. Die het wilden overdragen naar anderen, die ervoor hebben gevochten, want vrijheid was het belangrijkste belang. Het gevoel van vrijheid is als een heerlijk sap dat je hart overspoelt met geluk.

Wat ben ik dankbaar dat het is gelukt. Dat ik mag dansen op de muziek waar ik van hou, dat ik mezelf niet hoef te verstoppen om wie ik ben, dat ik naar school mag en dat ik mag schrijven wat ik wil. En het mooie daarvan is dat iedereen het recht heeft om daar een mening over te hebben.

Vrijheid is iets wat we elk jaar beseffen. De mensen die hebben geleden, de mensen die hebben gestreden, herdenken we en zijn we dankbaar voor.

Ik zit vast in een kamer, die er van buiten uitziet als netjes.
Probeer maar de deur open te doen en kom erachter dat de deur net niet open kan.
Waarom? Het is een bende.
Je ziet het, je schrikt.
Je doet de deur weer dicht en wilt de plek niet meer verkennen.

Moet ik mij schamen?
Dit is mijn comfort zone, dit is mijn kamer.
Je kan de vloer niet zien, maar ik heb de map voor onzichtbare paden.
Obstakels die ik al mijn hele leven moest ervaren.

Voor jou is het een bende,
Maar voor mij zijn het herinneringen,
sommige goed en sommige slecht.
Meer slecht dan goed, maar ik voel me al comfortabel in deze ellende.
Niemand die de deur open wil smijten, mij wil komen redden. In het bed dat mij wil vervagen, net drijfzand, ik kan niet ademen.

Welkom in mijn kamer, ik wist al dat je weg zou gaan.

Ik wist al dat ik comfortabel was in een kamer vol bende. Maar op een gegeven moment besef je dat alles opgelost kan worden.
Je doet het licht uit en ziet donker.
Opgelost, bende niet gevonden.

De obstakels zijn groter geworden.

Licht voelt niet meer comfortabel.
Dus blijf je daar maar zitten.
In het donker.
Alleen, bang, leeg.
Het is een vreemd fenomeen.
Ik wil wel hulp zoeken, maar schreeuwen om hulp, lukt niet want alles in mij zegt nee.

Soms moet ik naar buiten, moet ik lachen.
Ik kan niet constant zitten huilen.
Anders word ik gezien als één van de zwakke.
Adem in en uit en begin te glimlachen.
De rommelige kamer zit in mijn gedachten.

Totdat ik word overvallen.
Het licht gaat aan.
Ik kan weer het goede en het slechte zien.
Ik stap mijn bed uit en ga naar de goede kant.
Richt mij daarop.
Het is lastig want negativiteit probeert me mee te slepen.
Probeer het te vergeten.
Zeg sorry tegen degene die ik heb buitengesloten.
Ik hoop dat het niet meer gebeurt, maar ik kan niks beloven.

Hoop heeft zich geïntroduceerd in mijn ogen.
In mijn ogen, mijn brein en mijn ziel.
Alle slechte dingen beginnen te vervagen en durf nu eindelijk met iemand te praten
die wil helpen.
Ik heb hulp gezocht en schreeuwen om hulp hoeft niet meer.
Eindelijk.